Het went nooit

Het went nooit

Gelukkig gebeurt het niet zo heel vaak, maar als het komt, is het meestal onverwacht. Als ik het bericht dan lees dat me via de post of e-mail be reikt, realiseer ik me weer dat het nooit went. Dat het altijd weer pijn doet en dat ik me afvraag of wij het anders hadden kunnen doen, of we niet meer dit of dat… Of we geen betere voorlichting hadden moeten geven, of we mensen niet tevoren hadden moeten… In eerste instantie zoek ik de fout altijd bij mezelf als persoon, dan bij de stichting, hoewel ik werkelijk niet weet wat we dan precies anders hadden moeten doen.

Het voelt als… alsof iemand voor de zomervakantie de hond aan een boom vastbindt en dan wegrijdt, of de poes gewoon buiten de deur zet en dan zoekt ze het maar uit…

Ik weet dat de meeste mensen het niet zo bedoelen, maar soms voelt het zo. Ik weet dat er soms goede redenen zijn en die accepteer ik ook, ik respecteer ze zelfs, maar het blijft pijnlijk, als iemand besluit te stoppen als schrijfouder of donateur.

Het went nooit echt, die mailtjes of briefjes dat mensen stoppen, omdat ze aan ander goed doel gaan steunen. Echt, het is niet omdat ik het andere goede doel niets gun. Een goed doel is een goed doel, maar er is wel verschil of je een kind steunt of iets anders. Ieder mens heeft recht op hoop, maar kinderen vooral: hoop dat het beter zal gaan, hoop op een betere opleiding, hoop op een goed onderdak in een liefdevolle omgeving, hoop op toekomst. En als je je aan een kind verbindt, dan is dat vaak een kwestie van lange adem, want een kind is maar niet één-twee-drie uit de narigheid op weg naar een betere toekomst. Bij onze eigen kinderen zeggen we toch ook niet na een paar jaar: ‘ik zoek een ander doel’? Waarom dan wel bij deze kwetsbare kinderen.

Gelukkig gebeurt het niet zo heel vaak en als het gebeurt heeft het meestal een echt goede reden, maar het went nooit. Daarom zijn wij zo blij met schrijfouders en donateurs, met betrokken mensen, zoals contactpersonen en bestuursleden, met een webmaster die er iets van wil maken. Daarom zijn wij zo blij met het aanstekelijke enthousiasme van mensen die acties op touw zetten en zich er met hun volle gewicht tegenaan gooien om ‘onze’ kinderen in Sri Lanka te blijven steunen. En voor ik daaraan gewend raak en denk dat dit maar vanzelfsprekend is – hoe zeer ik dat voor mijzelf ook vind: Super bedankt voor ieders inspanning.

                                                       Christien Duhoux-Rueb

                                                       Voorzitter A New Life

Sun, 10 June