Wachten op zuster Adelina

Ze had het al vaak gevraagd in haar brieven vanuit het

Little Flower Convent in Lunugala: ‘Dear, when are you

coming?

’ Dus toen ik mijn werkbezoek plande, besloot

ik Sr Adelina in ons krappe programma op te nemen,

ook al is ze nu met pensioen en voor de voortgang van

onze projecten niet strikt noodzakelijk.

We spraken af direct na onze aankomst in ons hotel in

Negombo. Het was voor ons dan wel een lange reisdag

geweest, maar een andere mogelijkheid was er niet.

Dochter Corine en ik pakten onze pyjamaatjes vast uit,

poetsten onze tanden en zochten het cadeautje op dat

we voor haar hadden meegenomen: een linnen tasje

versierd met fietsen. Nederlandser kon haast niet – en

het paste ook nog in ons koffertje, want we reisden zelf

alleen met handbagage (maar wel met drie koffers vol

cadeautjes voor ‘onze’ kinderen).

Even voor zeven uur zaten we te wachten en we zagen

de tropische zon in zee zakken. In het levendige

toeristenstadje Negombo kwam het nachtleven al op

gang, terwijl de tijd voorbij ging. We zagen toeristen in

soorten en maten – maar geen Sr Adelina. Het werd al

maar later … Nu kan ‘tijd’ op veel manieren worden

geïnterpreteerd en we waren nog niet ongerust, maar

voor de zekerheid verhuisden we naar de grote boom

dichter aan de straat om haar toch vooral maar niet te

missen, want we je weet nooit.

Sr. Adelina moest uit Colombo komen. Hoe ze dat dacht

te doen? Geen idee. Met de bus? Met een taxi? In een

tuktuk? Achter op een motor? Ik had haar wel op foto’s

gezien, maar nooit in het echt. Nu is een zuster vaak

wel te herkennen, maar toch … Toen stopte er ineens

een pick-up truckje waar een heel klein zustertje uit

rolde. Daar was ze, gebracht door haar neef. We

dronken thee en wisselden verhalen uit en het was

alsof we elkaar al jaren kenden, Sr Adelina en ik.

Mon, 16 April