Herten en Pauwen

Hij is nog levensgroot aanwezig, ook al is hij al jaren geleden verongelukt, Father Marianayagam. Zijn grafmonument is niet te missen, evenmin als het huisje met zijn foto bij de ingang. Ook het buurhuisje dat van Rosine Elst was, staat bijna leeg. We hadden gehoopt daar te kunnen overnachten, maar er woont nu een cobra - dat wil niet erg samen. Voor de huisjes staat de cirkelvormige stenen bank, waar ze bijpraatten de meisjes en de volwassenen.

Father Marianayagam was een indrukwekkende man met een woeste zwarte baard en fonkelende ogen. Een man van grote plannen en brede gebaren – waarmee hij tijdens de lunch ook eens een ketchupfles van tafel veegde – herinner ik me. Hij was de man van het visioen: een ashram waar mensen in harmonie met de natuur zouden wonen en werken. Daar konden de meisjes die door jeugdzorg uit huis geplaatst waren, weer op adem komen om een nieuwe start te maken.

De ashram is groot genoeg om groente te verbouwen en om kippen en varkens te houden. Zelfvoorzienend zouden ze zijn en ze zouden vrede en harmonie uitstralen naar de wat vijandige omgeving.

Zo begon het wel, jaren geleden. De meisjes hielpen mee om planten en dieren te verzorgen en leerden ongemerkt hoe ze dat later zelf zouden kunnen doen. Het was een oase, waar alles in overvloed groeide en bloeide, met herten en pauwen, gewoon voor de sier.

Nu is het een troosteloze dorre vlakte. De meisjes mogen niet meer helpen omdat dit als kinderarbeid wordt beschouwd en de drie volwassenen zijn te oud voor het vele werk. De grond is droog, de gebouwen vervallen, door allerlei overheidsregels mogen ze geen kippen meer houden, maar de droom leeft voort. Sr. Helen geeft ‘haar’ kinderen een veilige plek om bij te komen en vertrouwen om door te gaan met hun leven. En wij hebben er ons jubileumproject van gemaakt: het irrigatiesysteem herstellen, zodat er weer van alles kan bloeien en wie weet … wie weet ….

Wed, 18 September